Kraj pochodzenia rasy: Irlandia.
Data publikacji oryginalnego, ważnego Standardu - 13.03.2001
Użytkowość: Do końca XVII wieku wilczarze irlandzkie wykorzystywane były do polowania na wilki i jelenie w Irlandii. Były także wykorzystywane do polowań na wilki zasiedlające ogromne połacie Europy zanim lasy zostały z nich oczyszczone.
Klasyfikacja FCI: grupa 10 Charty
Sekcja 2 Charty Szorstkowłose
Bez prób pracy
Krótki rys historyczny
Wiadomo,że plemiona Celtyckie żyjące na kontynencie europejskim posiadały charty pochodzące najprawdopodobniej od chartów, namalowanych po raz pierwszy na egipskich malowidłach. Podobnie jak ich kuzyni z kontynentu, Celtowie z Irlandii byli zainteresowani hodowaniem ogromnych psów. Te ogromne psy irlandzkie miały szatę gładko lub szorstkowłosą, ale w późniejszych czasach, zaczęła dominować okrywa szorstkowłosa, prawdopodobnie z powodu irlandzkiego klimatu. Pierwsze pisemne wzmianki o tych psach pochodzą od Rzymskiego Consula z roku 391 naszej ery ale na dobre zadomowiły się w Irlandi w pierwszym wieku naszej ery kiedy Sentanta zmienił swoje imię na Cu-Chulainn (pies z Culann). Mamy wzmiankę o Uisneach( 1 wiek) biorących ze sobą 150 psów w czasie ich ucieczki do Szkocji. Irlandzkie psy bez wątpienia dały początek szkockim deerhoundom. Pary irlandzkich psów były cenione jako dary na królewskich dworach Europy, Skandynawii i innych od średniowiecza aż po XVII wiek. Były wysyłanie do Anglii, Hiszpanii, Francji, Szwecji, Danii, Persji, Indii i Polski. W XV wieku każde hrabstwo w Irlandii było zobowiązane utrzymywać 24 wilczarze do obrony farmerskich stad przed siejącymi spustoszenie wilkami.
Zakaz wywozu wilczarzy poza Irlandię - Cromwellian (1652) - pomógł ograniczyć spadek populacji wilczarzy na jakiś czas ale postępujące wytępienie wilków oraz rosnące zapotrzebowanie na wilczarze za granicami Irlandii spowodowało zmniejszenie ich liczby do niemal wyginięcia przed końcem XVII wieku.
Odrodzenie zainteresowania rasą towarzyszyło wzrostowi irlandzkich tradycji narodowych z końcem XIX wieku. Wilczarze irlandzkie stały się żyjącym symbolem irlandzkiej kultury i celtyckiej przeszłości. W tym czasie, jeden ze oddanych miłośników, Kapt.G.A.Graham, starał się nabyć kilka z pozostałych psów w typie wilczarza, które można było nadal znaleźć w Irlandii, i dolawszy krwi deerhoundów i okazjonalnie stosując outcross z użyciem borzoi i dogów niemieckich, ostatecznie ustanowił typ psów hodowanych w czystości krwi z pokolenia na pokolenie. Rezultaty zostały ostatecznie uznane oficjalnie za przywrócenie rasy. Irlandzki Kennel Club na swojej wystawie w kwietniu 1879 roku utworzył klasę dla wilczarzy irlandzkich, a w roku 1885 utworzono pierwszy Klub Wilczarza Irlandzkiego. Obecnie wilczarze cieszą się podobną reputacją, jaką miały w średniowieczu. Dzisiaj wilczarze są trzymane i hodowane w całkiem sporej ilości także poza Irlandią.
W.R.Smith, 1840
Wygląd ogólny
Wilczarz irlandzki nie powinien być tak ciężki i masywny jak dog niemiecki, ale masywniejszy niż deerhound, którego w ogólnym typie powinien przypominać. Wielki rozmiar i władcza postawa, bardzo muskularny, silny ale elegancki, ruch swobodny i aktywny; głowa i szyja noszone wysoko; ogon noszony lekko zagięty. Wielki rozmiar, włączając wysokość w kłębie i proporcjonalna długość ciała, są celem w hodowli, i pożądane by ustalić wzrost w rasie w zakresie 32 cali (81cm) do 34 cali (86cm) u psów, zachowując wymaganą siłę, odwagę i symetrię.
Zachowanie i temperament: „Jagnię w domu, lew na polowaniu”
Głowa: długa o równoległych liniach, kości czołowe nieznacznie wysklepione i wgłębienie między oczami słabo zaznaczone
Okolica czaszki
Czaszka: niezbyt szeroka
Okolica twarzowa
Kufa: długa, umiarkowanie szpiczasta
Zęby: ideałem jest zgryz nożycowy, dopuszczalny zgryz cęgowy
Oczy: ciemne
Uszy: małe, noszone w różyczkę (podobnie jak u greyhounda)
Szyja: raczej długa, bardzo silna i muskularna, dobrze wysklepiona, bez podgardla i luźnej skóry wokół gardła.
Ciało: długie, dobrze ożebrowane
Grzbiet: raczej długi niż krótki
Lędźwie: wysklepione
Zad: szeroki pomiędzy kośćmi biodrowymi
Klatka piersiowa: bardzo głęboka, umiarkowanie szeroka, zaznaczone przedpiersie
Żebra: dobrze wypełnione
Brzuch: podkasany
Ogon: długi i noszony lekko zakręcony o umiarkowanej grubości, dobrze porośnięty włosem
Kończyny - przód:
Łopatki: muskularne, dające odpowiednią szerokość klatce piersiowej,ustawione ukośnie
Łokcie: umiejscowione pod tułowiem, nie ustawione do wewnątrz ani na zewnątrz
Przedramię: muskularne
Kończyny - tył:
Uda: długie i muskularne
Stawy kolanowe: łagodnie zaokrąglone
Podudzie: dobrze umięśnione, długie i mocne
Stawy skokowe: nisko położone, nie skręcone do wewnątrz ani na zewnątrz
Stopa: umiarkowanie duża i okrągła, nie skręcona do wewnątrz ani na zewnątrz. Palce dobrze wysklepione, zwarte. Pazury bardzo mocne i zakrzywione
Ruch: swobodny i aktywny
Szata: szorstka i twarda na ciele, kończynach i głowie, szczególnie szorstka wokół oczu i na brodzie.
Umaszczenie i znaczenia: przyjęte kolory to szary, pręgowany , rudy, czarny, czysto biały, pszeniczny, i wszystkie umaszczenia występujące u deerhounda.
Rozmiar i waga:
Pożądany wzrost: średnio 32 cale (81cm) do 34 cali (86cm) u samców
Minimalny wzrost: samce: 31 cali (79cm)
Minimalna waga: samce: 120 funtów (54,5kg).
Minimalny wzrost: suki: 28 cali (71 cm).
Minimalna waga: suki: 90 funtów (40,5 kg).
Wady
Każde odstępstwo od podanych cech uważane jest za wadę a jej znaczenie powinno być oceniane w proporcji do nasilenia wady oraz wpływu na zdrowie i sprawność psa.
- Głowa zbyt lekka oraz zbyt ciężka
- Zbyt wysklepiona kość czołowa
- Krzywe kończyny przednie, słabe nadgarstki
- Słaby tył i ogólny brak umięśnienia.
- Ciało zbyt krótkie.
- Tył nadmiernie wysklepiony lub łękowaty lub całkiem prosty.
- Duże uszy wiszące płasko przy głowie
- Stopa skręcona do wewnątrz lub na zewnątrz
- Palce nie zwarte
- Krótka szyja; zwisające podgradle.
- Klatka piersiowa zbyt wąska lub zbyt szeroka
- Ogon nadmiernie zakręcony
- Nos w kolorze innym niż czarnym
- Wargi w kolorze innym niż czarny
- Bardzo rozjaśnione oko.Powieki różowe lub wątrobiane.
Każdy pies wykazujący wady fizyczne lub psychiczne powinien być dyskwalifikowany.
Uwaga: samce powinny mieć dwa jądra prawidłowo wykształcone i zstąpione do moszny.
Tłumaczenie Ewa Frydecka i Teresa Zach na podstawie wzorca dla rasy Wilczarz irlandzki zamieszczonego na stronie FCI.
Engraved after Reinagle ,1803
"This is the picture that modern breeders have taken as a model. The original is in the possesion of Mr. Montagu Scott, and shows a very pale wheaten of whitish hound against a background of mountains in the true soft Irish colours - a beautiful bit of work. It has been suggested that is was painted from one of Lord Altamont's crossbred hounds from the "Mastiff Wolfdog" and "Greyhound Wolfdog" strains."
Źródło : Some great Irish Greyhounds and Wolfdogs from the past collected and compiled by Phyllis and Delphis Gardner.